- Details
- Written by: Christiaan
De maandag begint voor mij als een gewone werkdag. Inbellen naar kantoor voor het bordmoment (ondanks de achtergrond met bergen en sneeuw lijkt niemand door te hebben dat ik in Oostenrijk zit...), vergaderen over de Blankenburgverbinding, jaargesprek met mijn leidinggevende. Een gewone werkdag kortom op een ongewone plaats.
Josephine en Hans zoeken het ijs op. Dat valt wat tegen: het is gaan sneeuwen. Het zicht wordt met het uur slechter en slechter, terwijl de centimeters sneeuw opstapelen tot (uiteindelijk) 3 decimeters... In de middag gaan ze opnieuw naar het ijs, nu voor de briefing over de tocht van dinsdag. Om daar zwaar teleurgesteld te worden: de tocht is afgelast. Door de grote hoeveelheid sneeuw die gevallen is en nog valt lukt het niet om de tocht veilig te organiseren. Het water komt door het gewicht door het ijs naar boven...
- Details
- Written by: Christiaan
In de ochtend gaan we weer op reis. Klein stukje lopen na het ontbijt naar het laadstation, waar Hans de auto alvast had neergezet om nog bij te laden. Door een fantastische witte wereld. En ineens zijn er ook bergen zichtbaar! Waren die er vannacht ook al? ;-)
Met een korte melding geeft de navigatie aan dat er kennelijk iets is op de A10 door Oostenrijk. Wat is niet helemaal duidelijk, maar de navigatie stippelt een snellere route uit. Gaandeweg merken we dat die route ons een skigebied door stuurt. Een tweebaansweg (zeg maar een provinciale weg) met de nodige bochten en steilere stukken dwars door een toeristisch gebied. Met drukte bij de skiliften die we onderweg passeren. Wat onverwacht, maar ook wel een manier om weer in de winterstemming te komen!
Rond lunchtijd bereiken we onze appartementen aan de Weissensee. Kleine teleurstelling voor Josephine en Hans: waar de vorige keer dat ze er waren (2020) het grote meer volledig bevroren was is dat nu een natte spiegel. Maar op het kleine meer kan er gelukkig wel worden geschaatst. Terwijl ik een rondje rond het meer loop (en de camping inspecteer) maken Josephine en Hans hun eerste meters op het ijs.
- Details
- Written by: Christiaan
Vroeg in de ochtend vertrekken we. Daniel brengt ons naar Hans en Jeanette in Zwartsluis. De auto volgepakt met spullen voor een week genieten van de winter en het ijs, vol goede moed over de 200km die Hans en Josephine zullen gaan schaatsen.
Met de elektrische XC40 van Hans rijden we in een gestaag tempo zuidwaarts. Iedere twee a drie uur zoeken we een snellader op. Dan valt pas op hoeveel moderner de XC40 is dan onze eigen Zoë: laden met meer dan 100kW zorgt er voor dat na een minuut of 20 de accu al weer richting de 80%/90% is en we weer een flink stuk verder kunnen. Eigenlijk nauwelijks genoeg voor een sanitaire stop en een korte wandeling, laat staan voor avondeten (dus na het diner bij een pasta/pizza restaurant is de auto veel voller dan die 80%).
Na het eten boekt Josephine een kamer in een hotel net over de grens in Oostenrijk. Met een optimistische planning zouden we daar rond 2200 moeten zijn. Dat schuift alleen later en later, want inmiddels is het flink gaan sneeuwen. De relaxte snelheid van 100km/u zakt verder en verder terug naarmate het asfalt witter kleurt. Maar zonder kleerscheuren arriveren we bij het hotel voor een welverdiende nachtrust.